Outdoor in Ciudad Patricia

Stel je voor, je bekijkt een appartement nu je eindelijk besloten hebt om kleiner te gaan wonen en je probeert het je voor te stellen als "thuis". De badkamer voelt aan als een hotel. Er hangt een vage geur van schoonmaakmiddelen. En er is dat gevoel, hoe subtiel ook, dat je nog steeds op doorreis bent. Het is eigenlijk vreemd. Na jaren een leven te hebben opgebouwd, vind je jezelf plotseling ergens waar alles klopt: zon, ruimte, locatie, maar het voelt niet helemaal als jezelf. En dat is het met pensioen. Het gaat niet meer alleen om hokjes aankruisen. Het gaat om het kiezen van ruimtes die weerspiegelen hoe je nu leeft: wat je nodig hebt, wat je niet nodig hebt en wat je gewoon niet meer wilt hebben. Bij Ciudad Patricia is het wonen in appartementen vanaf de grond opnieuw uitgedacht, voor mensen die er al een tijdje zijn en die geen brochuredroom verkocht hoeven te krijgen.

Laten we eerlijk zijn. Je bent niet naar Spanje verhuisd om je latere jaren door te brengen met het slepen van een tuinslang door een fragmentarische tuin of het achtervolgen van een loodgieter die beloofde dat hij 'mañana' zou komen. Je kwam voor het licht, de levensstijl en misschien de vrijheid om dit hoofdstuk op je eigen voorwaarden vorm te geven. En toch, hoeveel expats aan de Costa Blanca zitten gevangen in een soort binnenlandse inertie? De villa is te groot, de trappen voelen steiler aan dan vroeger en die logeerkamer heeft al jaren geen gasten meer gezien. Je houdt jezelf voor dat het allemaal bij het zelfstandig wonen hoort. Maar de laatste tijd komt er steeds vaker een knagend gevoel bij je op: werkt dit nog wel voor mij? Bij Ciudad Patricia ontmoeten we veel mensen met precies die vraag. Geen mensen die 'opnieuw willen beginnen'. Mensen die door willen gaan, alleen zonder de delen die aan de randen beginnen te rafelen.