Vriendschap, geen formaliteiten: hoe de gemeenschap het dagelijks leven in Ciudad Patricia vormgeeft

Het is grappig, nietwaar? Je verhuist naar Spanje voor de zon en blijft voor de mensen.

Vraag het aan iedereen die de sprong heeft gemaakt en zich aan de Costa Blanca heeft gevestigd, en je zult een soortgelijk verhaal horen. Het licht, de zee, de tomaten die eigenlijk naar tomaten smaken... Ze maken er allemaal deel van uit. Maar wat maakt het grootste verschil? Die warme knik van een buurman. Een praatje bij de koffie dat overgaat in een lunch van twee uur. Bekend staan, niet als toerist of "de vreemdeling", maar gewoon als jij.

Dat is waar velen van ons echt naar op zoek zijn naarmate we ouder worden: niet alleen troost of zorg, maar gemeenschap. Een gevoel van erbij horen, zonder dat je ervoor hoeft te presteren. En dat is precies waar Ciudad Patricia stilletjes uitblinkt.

Niet zomaar een ontwikkeling

Als je al in Spanje woont, misschien in een villa in de heuvels van Moraira of een flat in Albir, is het je waarschijnlijk opgevallen. Hoe mooi de omgeving ook is, het dagelijks leven kan vreemd losgekoppeld aanvoelen. Je buren veranderen om de paar maanden. De winkelier is vriendelijk, zeker, maar je gesprekken gaan zelden voorbij het weer. En de WhatsApp-groep? Nou, laten we zeggen dat het vooral klachten zijn over het recyclen en blaffen van honden.

Ciudad Patricia biedt iets anders. Dit is geen draaideur van Airbnb-gasten of een resort vol vreemden. Het is een stabiele, levendige gemeenschap van mensen, meestal expats zoals jij, die ervoor hebben gekozen om niet alleen in Spanje te wonen, maar hier ook goed te leven  .

En dat is het belangrijkste verschil: gekozen. Want vriendschap als je met pensioen gaat, ontstaat niet zomaar. Je moet de juiste omstandigheden creëren en je vervolgens laten verrassen door mensen.

Van hallo tot gewoonten: hoe de gemeenschap biologisch groeit

Bij Ciudad Patricia word je niet geschud in activiteiten of gedwongen tot kliekjes. Dit is tenslotte geen zomerkamp. Het is meer organisch dan dat.

Neem bijvoorbeeld de ochtenden. Sommige bewoners gaan naar het zwembad om te zwemmen. Anderen drinken een kopje koffie op een van de terrassen, vaak met dezelfde groep vrienden die ze ontmoetten toen ze voor het eerst aankwamen, maar net zo vaak ook met iemand die nieuw is. Er zit een natuurlijk ritme in, niet anders dan het leven in een versleten dorp, waar bekende gezichten op hetzelfde uur voorbijkomen, op hetzelfde bankje, met dezelfde hond.

Het zijn deze kleine, herhaalde interacties die iets duurzamers opbouwen. Je plant je sociale leven niet twee weken vooruit, je leeft het zoals het gebeurt.

Misschien ontmoet je een Nederlandse buurman tijdens het drinken van een biertje. Of merk dat je een Frans stel helpt bij het boeken van een fysio-afspraak (het personeel van de receptie is aardig en spreekt meerdere talen, maar soms helpt een beetje vertaling van de buren!). Er is geen druk om te presteren of te 'netwerken'. Gewoon mensen, die naast elkaar leven, elkaar helpen. Het voelt natuurlijk, omdat het zo is.

"Ik was niet op zoek naar vrienden. Ik heb ze toch gevonden."

Dat is iets wat we horen. Sommige mensen komen aan met de gedachte dat ze op zichzelf zullen blijven. Ze zijn onafhankelijk, ze wonen al jaren in Spanje en ze hebben het circuit van het gemeenschapscentrum al "gedaan". Maar er verschuift iets in Ciudad Patricia.

Misschien is het het gedeelde begrip dat iedereen hier een of andere vorm van verandering heeft doorgemaakt, inkrimping (right-sizing), rouw, gezondheidsproblemen of gewoon een groeiend verlangen naar eenvoud. Misschien is het de manier waarop de plek is ingedeeld: geen geïsoleerde bungalows achter heggen, maar beloopbare paden, gemeenschappelijke ruimtes en een lay-out die toevallige ontmoetingen aanmoedigt. Of misschien is het gewoon die zeldzame mix van bewoners, Nederlanders, Britten, Fransen, Duitsers, Spanjaarden die allemaal rustig, respectvol openstaan voor iets meer.

Een bewoner, een gepensioneerde leraar, verwoordde het perfect: "Het is niet zo dat mensen overdreven vriendelijk zijn. Het is dat ze... beschikbaar. Dat is het verschil."

De rol van het personeel bij het bevorderen van verbondenheid

Nog iets wat je snel merkt: het personeel is niet zomaar personeel. Velen zijn al jaren in Ciudad Patricia. Ze kennen je naam, je voorkeuren, zelfs je gevoel voor humor. Die continuïteit is belangrijk. Het schept vertrouwen. Je voelt je gezien, in plaats van verwerkt.

Een Brits echtpaar, dat verhuisde van een finca in de buurt van Denia nadat ze het na COVID te geïsoleerd vonden, beschreef hun eerste week als volgt: "De tuinman zei elke ochtend hallo, de dame bij de receptie vroeg hoe het met onze kat ging, en de schoonmaakster liet verse lavendel op tafel liggen. Het was alsof je lid werd van een klein dorp, maar dan zonder de roddels."

Er is een stille waardigheid in de manier waarop de dingen hier worden geleid. Bewoners worden niet infantiliseerd, maar ondersteund. De balans tussen zelfstandigheid en hulp, of het nu gaat om onderhoud, gezondheidszorg of het dagelijks leven, is nauwkeurig afgestemd. En wanneer die achtergrondondersteuning is geregeld, krijgt de voorgrond, je vriendschappen, je routines, je welzijn, de aandacht die het verdient.

Jezelf niet meer uitleggen

Een van de subtielere voordelen van het leven in een gemeenschap als Ciudad Patricia is dit: je hoeft je keuzes niet steeds uit te leggen. Je bent geen vreemde eend in de bijt omdat je niet meer in een grote villa wilt wonen. U hoeft zich niet te rechtvaardigen om 's nachts niet te rijden. Je bent niet de enige die jongleert met ziekenhuisafspraken in twee talen.

Iedereen hier snapt het. Er is geen stigma om te zeggen: "Eigenlijk eet ik vanavond liever niet alleen" of "Ik heb geen zin in een wandeling vandaag." En er is altijd wel iemand in de buurt die precies begrijpt wat dat betekent.

Maar het is geen bubbel

Hier is het belangrijke deel: Ciudad Patricia is geen toevluchtsoord uit de echte wereld. Het is geen echokamer voor expats. Bewoners gaan regelmatig naar Benidorm, naar Altea, naar de markt in Alfaz. Vrienden en familie komen logeren. Er is zelfs een busdienst als je niet van autorijden houdt. Je kunt hier wonen en je nog steeds heel erg deel voelen van de bredere wereld van de Costa Blanca, alleen zonder het verloop van vakantieverblijven en het constante verloop van buren.

En als je  mee wilt doen, vrijwilligerswerk wilt doen, lokale taallessen, dagtochten wilt maken, of gewoon marmelade wilt ruilen voor chutney met de Belgische dame drie deuren verderop, dan kan dat absoluut.

Wat als u al aan de Costa Blanca woont?

Hier wordt het echt. Als je al in de buurt woont, bijvoorbeeld in een huis dat te groot begint aan te voelen, of in een flatgebouw dat in de winter een beetje te stil is, biedt Ciudad Patricia misschien het beste van twee werelden.

Je hoeft de levensstijl die je hebt opgebouwd niet op te geven. Je verwijdert gewoon de stukjes die je niet langer dienen: de eindeloze trappen, de zorg om alleen te zijn tijdens een gezondheidscrisis, het gevoel dat je gemeenschap altijd om je heen verschuift. In ruil daarvoor krijg je verbinding, ondersteuning en gemak.

U hoeft niet met "pensioen" te gaan uit Spanje. U hoeft alleen maar te verfijnen hoe pensioen eruit ziet.

Tot slot: een plek die ruimte voor je maakt

Er is een zin die een Franse inwoner deelde, zittend onder een boom: "On ne se force pas à être ensemble ici. On a juste envy." (Niemand dwingt zichzelf om hier samen te zijn. Je hebt er gewoon zin in.)

Dat is de essentie van Ciudad Patricia. Het is geen schema, of een pitch, of een pakket. Het is een plek waar vriendschap ontstaat, niet uit plicht, maar omdat het leven gewoon beter is op die manier.

En als je merkt dat je melk gaat halen en twee uur later terugkomt, nadat je een verhaal, een kopje koffie en een lach hebt gedeeld, dan weet je: je woont niet alleen in Spanje. Je woont bij Spanje. En met elkaar.

Kom langs en ontdek het zelf.